Sommige oppervlakteactieve stoffen met corrosie-remmende eigenschappen worden gewoonlijk gebruikt in zwak zure en neutrale oplossingen, vooral in olieachtig rioolwater, waar de metaalcorrosiebestendigheid meestal gebaseerd is op lipofiele oppervlakteactieve stoffen. Oppervlakteactieve stoffen met corrosieremming kunnen adsorptiefilm op metalen oppervlak vormen. XPS energiespectrumanalyse en elektrochemische impedantiespectroscopie van metaalelektrodeoppervlak in corrosiemedium dat oppervlakteactieve stoffen bevat, kan aantonen dat oppervlakteactieve stoffen fungeren als corrosieremmers door geometrisch dekkingseffect.

Momenteel is chemische overstroming de belangrijkste methode voor het terugwinnen van tertiaire olie in China. Oppervlakteactieve stoffen zijn geschikt voor chemische overstromingen. Op basis van praktische werkervaring hebben veel experts en wetenschappers de volgende eisen gesteld aan oppervlakteactieve stoffen in olievelden:

Op basis hiervan is met succes een reeks nieuwe oppervlakteactieve stoffen ontwikkeld, zoals alkylpolyglycosiden (APG) en gluconamide (APA), die worden geproduceerd door de reactie van glucose en lipiden met alcoholen of vetzuren, en ED3A, dat beide oppervlakken heeft activiteit en sterk complexatievermogen met calcium- en magnesiumionen, verkregen door EDTA-modificatie. Hexadecyl-difenylethermonosulfonaat (C16MADS); GEMINI oppervlakteactieve stof; kraakbare, reactieve biosurfactants, etc. Maar deze oppervlakteactieve stoffen worden niet veel gebruikt in de leerindustrie. Er is gemeld dat alkylpolyglycerol (APG) en andere oppervlakteactieve stoffen (zoals JFC, enz.) Zijn gebruikt als hulpmiddelen voor het inweken van leer, ontvettingsmiddelen voor leer, looivullers, verzachtende weekmakers en verf- en oliehulpmiddelen. De toepassing van dit soort materiaal bij de productie van leer is gunstig voor de bescherming van het milieu en de ecologie.

Oppervlakteactieve stoffen voor olieverdringing kunnen worden onderverdeeld in niet-ionische en ionische typen. Om de prestaties van oppervlakteactieve stoffen te verbeteren, hebben wetenschappers een reeks nieuwe oppervlakteactieve stoffen bestudeerd, zoals niet-ionische en anionische oppervlakteactieve stoffen, fluor oppervlakteactieve stoffen, Gemini oppervlakteactieve stoffen, biologische oppervlakteactieve stoffen enzovoort. Deze nieuwe oppervlakteactieve stoffen hebben niet alleen een goede oppervlakteactiviteit, maar hebben ook de eigenschappen van temperatuurbestendigheid en zoutbestendigheid. Op dit moment hebben oppervlakte-actieve stoffen nog steeds enkele problemen, zoals een complex syntheseproces, hoge kosten en onvoldoende toepassing. Om deze problemen op te lossen, is het noodzakelijk om de moleculaire structuur van oppervlakteactieve stoffen te verbeteren of ze te mengen met alkali en polymeer om een ​​potentiële olieverdringingsmethode te worden.

Siliconenrubber is een soort polymeersilicone, het wordt door de lengte van het skelet te regelen en verknoping van organische groepen met skelet, isolator is gemaakt van siliconenrubber, vervolgens zal ik de rol van siliconenrubberisolator introduceren.

De milieubeschermingsprestaties van oppervlakteactieve stoffen hebben voornamelijk betrekking op de toxiciteit en biologische afbreekbaarheid van oppervlakteactieve stoffen zelf en de verbetering van de absorptiesnelheid van oppervlakteactieve stoffen voor andere chemische materialen. Op basis hiervan is met succes een reeks nieuwe oppervlakteactieve stoffen ontwikkeld, zoals alkylpolyglycosiden (APG) en gluconamide (APA), die worden geproduceerd door de reactie van glucose en lipiden met alcoholen of vetzuren, en ED3A, dat beide oppervlakken heeft activiteit en sterk complexatievermogen met calcium- en magnesiumionen, verkregen door EDTA-modificatie. Hexadecyl-difenylethermonosulfonaat (C16MADS); GEMINI oppervlakteactieve stof; kraakbare, reactieve biosurfactants, etc.

Om de prestaties van elektrolyt en de kwaliteit van de coating te verbeteren, worden vaak enkele additieven toegevoegd. Oppervlakteactieve stoffen zijn een van de belangrijkste soorten additieven. Oppervlakteactieve stoffen hebben de functies van gladmaken, verhelderen, diffunderen, veranderen van de fysische eigenschappen van coating en remmen de ontsnapping van zure mist. Oppervlakteactieve stoffen die gewoonlijk worden gebruikt bij het galvaniseren zijn Ping Jia, OP-emulgator, natriumdodecylsulfaat, natriummethyleenbisnaftaleensulfonaat, oppervlakteactieve fluor, vetzuurpolyethyleenoxide-ester, polyethyleenoxide ricinusolie, enz.

De verdunde oplossing van oppervlakteactieve stof voldoet aan de regel van ideale oplossing. De hoeveelheid oppervlakte-actieve stof geadsorbeerd op het oppervlak van de oplossing neemt toe met de toename van de concentratie van de oplossing. Wanneer de concentratie een bepaalde waarde bereikt of overschrijdt, neemt de hoeveelheid geadsorbeerde oppervlakteactieve stof niet meer toe. Deze overmatige oppervlakte-actieve moleculen zijn wanordelijk of bestaan ​​op een regelmatige manier in de oplossing. Praktijk en theorie laten zien dat ze associaties in oplossing vormen, die micellen worden genoemd. Oppervlaktedruk van adsorptiemembraan: oppervlakte-actieve stof adsorbeert op het gas-vloeistof grensvlak om een ​​adsorberende film te vormen. Een wrijvingsloos beweegbaar drijvend vel wordt bijvoorbeeld op het scheidingsvlak geplaatst om het adsorptieve plasmamembraan langs het oplossingsoppervlak te duwen. Het membraan produceert druk op de drijvende plaat. Deze druk wordt oppervlaktedruk genoemd. Viscositeit van het oppervlak: Net als de oppervlaktedruk is de viscositeit van het oppervlak een eigenschap van onoplosbare moleculaire membranen.

Het oplosbaar maken van olieverontreiniging door oppervlakteactieve micellen kan een belangrijk mechanisme zijn voor het verwijderen van een kleine hoeveelheid vloeistofverontreiniging van het vaste oppervlak. Organische stoffen die onoplosbaar zijn in water worden toegevoegd aan verschillende delen van micellen om transparante en stabiele oplossingen te vormen vanwege hun verschillende eigenschappen. Niet-polaire olieverontreiniging wordt toegevoegd aan de niet-polaire kern van micellen, en polaire olieverontreiniging wordt toegevoegd aan het polaire groepsgebied van de micelschaal volgens zijn polaire grootte en moleculaire structuur, of de polariteit van olieverontreinigingsmolecule is verankerd op het oppervlak van micellen, terwijl niet-polaire koolwaterstofketens worden ingebracht in de kern van micellen. Daarom is het solubilisatie-effect van het verwijderen van olieverontreiniging feitelijk dat olieverontreiniging oplost in de wasvloeistof, hetgeen het onmogelijk maakt dat olieverontreiniging zich afzet op het oppervlak van het voorwerp, en het waseffect sterk verbetert.

De hoeveelheid adsorptie op het oppervlak neemt toe met de toename van de concentratie van de oplossing. Wanneer de concentratie een bepaalde waarde bereikt of overschrijdt, neemt de hoeveelheid adsorptie niet toe. Deze overmatige oppervlakte-actieve moleculen zijn wanordelijk of bestaan ​​op een regelmatige manier in de oplossing. Praktijk en theorie laten zien dat ze associaties in oplossing vormen, die micellen worden genoemd. Oppervlakte-actieve moleculen zijn amfifiele moleculen met hydrofiele en lipofiele groepen. Water is een sterke polaire vloeistof. Wanneer oppervlakteactieve stof oplost in water, worden volgens het principe van polariteitsovereenkomst en polariteitsverschil en afstoting de hydrofiele groep en water ertoe gebracht om op te lossen in water, en de hydrofiele groep en water stoten af ​​en verlaten water. Dientengevolge worden oppervlakte-actieve moleculen (of ionen) geadsorbeerd op het tweefaseninterface, hetgeen de grensvlakspanning tussen de twee fasen vermindert. Hoe meer oppervlakte-actieve moleculen (of ionen) worden geadsorbeerd op het grensvlak, hoe groter de grensvlakspanning.

Chemische modificatie aan het oppervlak is om oppervlaktemodificatie te voltooien door lokale coating op het oppervlak van anorganische deeltjes door chemische reactie of chemische adsorptie tussen oppervlakteactieve stoffen en anorganische deeltjes. Liu Qian en andere oppervlakteactieve stoffen gebruikten polyethyleenglycol om ultrafijne SiC-deeltjes te behandelen. Moleculaire ketens van polyethyleenglycol werden gemodificeerd op het oppervlak van SiC-deeltjes, die fungeerden als een sterische barrière om de hereniging van vaste SiC-deeltjes te voorkomen. Met oppervlakteactieve stof behandelde SiC-poeders met een onregelmatige vorm of agglomeratie kunnen lange moleculaire ketens van oppervlakteactieve stoffen adsorberen op oppervlaktefouten en gesuspendeerde deeltjesbindingen, de desintegratie van grote deeltjes of geagglomereerde deeltjes versnellen en de dispersie van SiC-deeltjes verbeteren.

Volgens de eigenschappen van oppervlakteactieve stoffen werden 9 soorten oppervlakteactieve stoffen geselecteerd, 7 daarvan werden geselecteerd en ontinktingsexperimenten werden uitgevoerd met een enkele oppervlakteactieve stof. Vijf verbindingen met beter effect werden geselecteerd. De optimale formulering 3 werd bestudeerd door orthogonaal experiment. De optimale technologische omstandigheden waren A3B2C1D3 met een pulpconsistentie van 9%, deinkingsmiddel-dosering van 0,8%, deinkingtemperatuur van 50 ° C, deinktijd van 50 min en een helderheid van krantenpapierpulp van 56,1% na het ontinkten.

In oplossing migreren oppervlakteactieve moleculen naar het oppervlak van oplosmiddelen, waardoor de oppervlaktespanning (water of andere oplosmiddelen) wordt verminderd. De polaire groepen oppervlakte-actieve stoffen worden rechtstreeks op het oppervlak van het oplosmiddel gericht en koolwaterstofketens worden in de lucht uitgestrekt. Deze verdeling zorgt voor een evenwicht van de oppervlaktekrachten en bijgevolg neemt de oppervlaktespanning af. De oppervlaktespanning bleef constant na afname tot de kritische micelconcentratie en de oppervlakteactieve moleculen werden verdeeld over het oppervlak van het oplosmiddel totdat de monolaagstructuur was gevormd. Oppervlaktespanning helpt bij het ontwerpen van effectieve inkt. Omdat het kleurcoatingproces en deze parameters een grote relatie hebben. Veel defecten in de kleurlaag kunnen worden toegeschreven aan oppervlaktespanning.

Biologische afbraak van oppervlakteactieve stoffen is een van de meest bestudeerde methoden en is door sommige rioolwaterzuiveringsinstallaties overgenomen. De methode kan grofweg worden onderverdeeld in de methode van actief slib, de anaerobe vergistingsmethode en de methode voor het gebruik van zelfreiniging van de bodem. Ze gebruiken allemaal de kenmerken van micro-organismen die oppervlakteactieve stoffen als de enige koolstofbron kunnen gebruiken om de afbraak van oppervlakteactieve stoffen te voltooien.

In oplossing migreren oppervlakteactieve moleculen naar het oppervlak van oplosmiddelen, waardoor de oppervlaktespanning (water of andere oplosmiddelen) wordt verminderd. De polaire groepen oppervlakte-actieve stoffen worden rechtstreeks op het oppervlak van het oplosmiddel gericht en koolwaterstofketens worden in de lucht uitgestrekt. Deze verdeling zorgt voor een evenwicht van de oppervlaktekrachten en bijgevolg neemt de oppervlaktespanning af. De oppervlaktespanning bleef constant na afname tot de kritische micelconcentratie en de oppervlakteactieve moleculen werden verdeeld over het oppervlak van het oplosmiddel totdat de monolaagstructuur was gevormd. Oppervlaktespanning helpt bij het ontwerpen van effectieve inkt. Omdat het kleurcoatingproces en deze parameters een grote relatie hebben. Veel defecten in de kleurlaag kunnen worden toegeschreven aan oppervlaktespanning.